A jednak bez historii się nie obędzie....

Zastanawiałam się od dłuższego czasu, która z moich lal wystąpi jako pierwsza, po założeniu blog'a. Tymczasem teraz, gdy już zaczęłam się uzewnętrzniać, doszłam ostatecznie do wniosku, że nim którakolwiek się tutaj zaprezentuje warto, bym skreśliła kilka słów o historii mojej lalkowej pasji.
Znajomość z Agnieszką z Rubinowego Domu pozwoliła mi na wyjście z podziemia, ale moja miłość do lalek ma naturalnie korzenie znacznie starsze i sięga, jak się nietrudno domyślić, lat wczesnego dzieciństwa.
Gdy odebrałam ostatnio od mojej nieocenionej mamy trzy kartoniki z moimi starymi lalkami, fatałaszkami i kilkoma innymi gadżetami, wspomnienia odżyły i gdzież i z kim, jak nie tu i z Wami miałabym się nimi podzielić? ;-)
Należę do tych farciarek, które jako mała dziewczynka miały szczęście bawić się oryginalną Barbie Mattel z 1959 i jej rudą przyjaciółką -brzydalką - Midge, datowaną toż samo. Niechaj ten fakt rzuci nieco światła na historię mojego lalkowego zauroczenia. Mattelkę moja mama dała mi do zabawy, kiedy leżałam w łóżku z powodu jakiejś anginy czy innego szajsu. Marudziłam zdaje się tak okrutnie, że musiała uciec się do ostateczności ;-) Ach, co to była za lalka... doskonała w każdym szczególe... malowane paznokietki, nienaganna sylwetka i te dodatki...Do lali oprócz kostiumu kąpielowego był strój pielęgniarki, ze wszystkimi niezbędnymi gadżetami, jak np. metalowa (sic!) łyżeczka do podawania syropu, czy pielęgniarski czepek i pelerynka z prawdziwą podszewką i guziczkiem... Dość powiedzieć, że na okoliczność odbioru moich szpargałów, mama zostawiła sobie swoje lalki z kompletem wyposażenia ;-)
Ziarno zostało zasiane.
Lale choć fantastyczne, to jednak stosunkowo szybko ich blask przyćmiły w mym umyśle inne wchodzące wówczas na rynek lalki Barbie i wszelkiej maści barbiopodobne. Z czasem do moich zasobów włączona została nieokreślona już w mym umyśle blondyna, która niestety, jako jedyna, nie przetrwała próby czasu (miała pamiętam ułamane kolano) i przeszła już do historii. Chwilę później dołączył plażowy Ken (któregoś dnia z pewnością pojawi się na blogu:-)), a potem była dłuższa przerwa.
Przerwa w "dostawie", ale nie przerwa w dziecięcych marzeniach... Moja wyobraźnia miała duże pole do popisu nakarmiona obrazkami z zagranicznych sklepów, w których w przeciwieństwie do tych rodzimych, półki uginały się od zabawek we wszystkich odmianach. A do tego - moja "biblia", katalog Barbie 1/86 (w wersji farncuskojęzycznej). Wybaczcie proszę jakość zdjęć, stopniowo postaram się o lepsze foty, muszę tylko odkurzyć sprzęt.

Jak widzicie mocno eksploatowany, bo przeglądany z niemalejącą pasją tysiące razy. Nie sądzę, by obecnie jakiekolwiek dziecko było w stanie z taką lubością przyglądać się najdrobniejszym detalom na każdym zdjęciu i wpatrywać z taką fascynacją każdemu najmniejszemu zdjęciu. I nic dziwnego, bo właściwie zabawki nieosiągalne nie istnieją....
Dość pisaniny, poniżej fragmenty z dziewczyńskiej zioskwinowej "biblii".




Para idealna, w idealnym otoczeniu...





Te lalki miały dla mnie hipnotyczny urok. Nie mogłam się napatrzeć na Divę i Dereka



To właśnie tego Kena przedstawię Wam wkrótce ;-)

 



 

A Wy, jakie są Wasze najwcześniejsze lakowe wspomnienia?

Domyślacie się, o jakiej nie-Mattelce mogłam marzyć w tamtym czasie? ;-)